Mogliśmy mieć sąsiada...

Znalazł go Dobry Człowiek zabłąkanego w pobliskim lesie. Głodny, wychudzony, ale ufny. Piękny rudy kot, prawie bliźniak domowego Alfreda, o którym niedawno pisałem.

Przenocował w domku na działce, wtulony w przypadkowego opiekuna. Rano, już po porządnym śniadaniu, poszedł na zwiady, obejrzał okolicę, spodobało mu się. Generalnie poczuł się jak u siebie, nawet pilnował butów gospodarza.

Wkrótce zawitali goście. Najpierw Lusia, ale trochę się spłoszyła i wycofała do siebie.

Tosia jak to Tosia, wparowała bez pardonu ze swoim popisowym sykiem. 

Ale kot zachował się z klasą. W końcu jest u siebie, nie będzie na niego byle kto syczeć.

Najpierw wyjrzał ciekawie z domku.

Poszedł za nią, żeby się zbytnio nie rozpanoszyła na jego włościach. 

Przyczaił się, czekając na dalszy rozwój wydarzeń.

Potem usadowił się na kanapie z czytelnym komunikatem – to moje miejsce, nie podchodź.

A na koniec rozsiadł na grillu i patrzył z góry, ale już trochę znużony tą wizytą.

I wyobraźcie sobie, że nasza pyskata Tośka wymiękła

i zmyła się jak niepyszna. 

Ale jako że każdy kot ciekawski jest, przybył potem do nas pod furtkę.

Inny Dobry Człowiek zawiózł kota do weta, bo miał zranioną łapkę. I tu się kończy cała historia. Rudy bezimienny nie był bezdomny. Po prostu zawędrował zbyt daleko i chyba się zagubił. Miał czipa. Więc wrócił do swojego domu i swoich ludzi. To dobra wiadomość.

Ale jest też zła. Na działkach wszyscy za nim tęsknią, bo mimo że był tak krótko, dał się polubić. Tosia i Lusia, bo miałyby fajnego sąsiada. Dobry Człowiek, bo miałby przyjaciela. Nawet ja, bo choć już nigdy na działki nie pojadę, chętnie posłuchałbym opowieści o jego przygodach. A na pewno by się tam działo... No cóż, takie życie.

Początek wakacji

Przyjechały!

Na razie stróżują. Na chodniku.

 

Na tarasach.

 

Na dachu.

Przewąchują grządki,

 rozkoszując się trawką. 

 Ach, te piękne oczy... W kolorze trawy właśnie. 

Warsik został z działki mało delikatnie wyproszony. Ale dochodzą słuchy, że bywa i wszczyna awantury. Z Tośką są na noże, czyli pazury. Aha, i podobno gdzieś w oddali nocną porą koty piorą się z... kuną. To dopiero się dzieje! Szkoda, że mnie tam nie ma, zrobiłbym porządek natentychmiast!!!

Zobaczcie, jak kiedyś razem z Tosią stróżowaliśmy. Nikt się nie przecisnął. Eeech, wspomnienia...

Pojawia się też Dosia, ale ona umie się zachować. Poczęstuje się i znika, bo widzi, że właścicielki daczy przyjechały na wywczasy i nie należy przeszkadzać. O dziwo, jej godność udziela się naszej zadziornej Tosi. Obserwuje spokojnie, pilnuje, żeby gościni się najadła,

a nawet przyłącza się dla towarzystwa.

Jeszcze kolejne pokolenie kaczuszek z działkowej fosy i mamy komplet :)

Sąsiad

Przyjechał na działki nasz sąsiad-mieszczuch. Ten, co chodzi na smyczy. Pies to czy kot? – oto jest pytanie. Alfred się nazywa. Przypomina nam śp. wujaszka Rudego.

To wujaszek

A to Alfred

Był już w zeszłym roku. Potem siedział w bloku i zapomniał, jak prawdziwy świat wygląda. Nic więc dziwnego, że się początkowo wystraszył i „spłaszczył”.

Ale że to jednak kot, a nie pies, ciekawość świata zwyciężyła. Nowe dźwięki, zapachy, bodźce... Ooo, to jest to, na co koty reagują wszystkimi zmysłami. Tak już mamy.

Potarzać się też lubimy.

I powąchać kwiatki.

Prawdziwa trawka, ta sklepowa nawet się do niej nie umywa.

Kolego Alfredzie, mam dla ciebie dobrą wiadomość. Niebawem przyjadą na działkę twoje sąsiadki – Tosia i Lusia. Więc bywaj częściej. Może cię nawet spuszczą z tej smyczy. Tosia na początku będzie na ciebie syczeć, ale ona tak zawsze. Lusia jest bardziej przyjacielska. Zakumplujecie się, zobaczysz. Będzie fajnie!