Jubileusz

Hello! Mamy dziś nie byle jaki jubileusz. 500-setny wpis na blogu!!!

Zaczęliśmy w 2009 roku, kiedy przybyłem z działek, oderwany od rodzeństwa,

do mojej ludzkiej Pierwszej Mamy. To ona mnie wybrała i pokochała, choć łatwym egzemplarzem nie byłem. Taki zresztą zostałem do dziś :(

I zwykłego działkowego kociaka nauczyła, jak czytać, pisać

i obsłużyć kompa.

A potem założyła mi bloga, żebym mógł opisywać codzienne życie w naszej ludzko-kocio-psiej (bo wtedy jeszcze żyła suczka Maggie) rodzince. Pisali nawet o mnie w gazetce ogrodniczej!

Przez te lata zmieniło się wiele. Odeszły domowe koty dziadek Kajtek, który też chorował na nerki

i wujaszek Rudy,

ciocia Maggie,

działkowa mama Misia.

Odszedł też mój brat bliźniak zwany przez nas Lolkiem, który znalazł kochający dom z „farbowaną” kicią.

I drugi brat Leon, bardzo chorował, też miał fajne, chociaż krótkie życie, i troskliwego człowieka.

To były smutne wiadomości. Ale były też i dobre. Przybył do nas Maciek, buncolem zwany, o wiecznie zdziwionym spojrzeniu.

Przygarnęliśmy Tosię, czarniutką „glizdeczkę”, uratowaną przez dobrych ludzi z innych działek. Na jaką piękność wyrosła, stali Czytelnicy dobrze wiedzą.

Wreszcie pojawiła się Lusia, osóbka mega bezstresowa, no i numer 1 w rankingu kocich modelek.

Tak wyglądały nasze wspólne poranki.

Opisywałem, co dzieje się w domu, co na działce.

Nawet jak już przestałem jeździć, trzymałem rękę na pulsie. Bo tam nie tylko nasi wolnożyjący pobratymcy bytują.

Nawiedzały nas kiedyś dziwne wielkie stwory – łosie podobno się nazywają.

I małe dziczki. Jakby trochę do mnie podobne ;)

Mamy też własną czaplę.

I kaczki mandarynki.

Ptaszków wszelkich zatrzęsienie. Oto nasze wróbelki,

dzięcioł i sikorki,

drapieżna wrona - kradziejka słoniny.

A to ślady po bobrach – temperówkach doskonałych. Ich samych nigdy nikt nie widział.

No i drzewa, kwiaty, trawy... to wszystko pokazywałem, żebyście zobaczyli, jak wygląda nasz mały raj na ziemi.

I kiedy wydawało się, że ta domowo-działkowa sielanka będzie trwać i trwać, stało się coś nieprzewidywalnego, nie do wyobrażenia i nie do pojęcia nie tylko dla zwierzaków. Odeszła Pierwsza Mama. To była największa strata. Staramy się żyć tak, jakby nic się nie zmieniło, choć nie jest to łatwe. Wciąż mamy w pamięci Jej troskę i miłość.

I Jej dedykujemy ten jubileuszowy wpis.

Ale dziś dziękujemy przede wszystkim Wam, drodzy Czytelnicy, za to, że jesteście, czytacie i piszecie, bo inaczej... jaki sens miałby taki blog? Cieszymy się z każdego komentarza. No i zapraszamy nadal.

Lucek i reszta