Stara miłość...

No dobra, przyznam się ze wstydem wielkim, że się na ukochaną Lusię obraziłem właściwie nie wiedzieć czemu, jako kot humorzasty, i... przestałem się z nią zadawać. Więcej – obfukałem ją nieraz, kiedy chciała się do mnie przytulić.

Ale jak to mówią, co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr. Odobraziłem się. Znów jesteśmy razem. W różnych konfiguracjach. 

 

 

 

Lusia jest dobra i dba o mnie. Czeka, aż się najem, i dopiero sama zasiada do michy.

Trzymamy sztamę jak Warsik z Dosią na działce.

W pięknych okolicznościach budzącej się do życia przyrody.

A na koniec ja w domowych promieniach słońca.