W oczekiwaniu

Hej, to ja, Tośka, Lucek mi pozwolił pisać czasami, bo sam zajęty jest wylegiwaniem się przy rurkach od kaloryfera. Między nami, to Lucek trochę stetryczał jakby, taki kocur z niego zrobił się, jak ta cała reszta. Gdyby nie ja, to by całe dnie (kocury) tylko spali i jedli i s...pali. No.

Dobrze, że ludzie ten tunel nabyli, co to o nim Lucek pisał. Zabawę mamy po pachy. Lucek sobie go uzurpował

i często w nim przesiaduje, przeleguje itp., jak zwał, tak zwał.

Dopuszcza do niego nielicznych, czyli mnie, czasami, bo...

my się z Lucem kochamy jak dwa aniołki :)) u góry fiołki, na dole fiołki.

A poza tym rezyduje u nas jeszcze Miśka, choć ponoć jutro wraca na działkę, bo mrozy minęły. Mam nadzieję, że i ja na tę działkę z czasem pojadę, bo legendy o niej krążą niebywałe. Jakieś tam łosie biegają, dziki ryją, kocury się marcują, ptaki rezydują, krety i myszy spacerują, słowem cuda na kiju się odbywają.
Misia zakotwiczyła się w małym pokoju, do którego zaglądam nieśmiało, aby zobaczyć to dziwo.

I za każdym razem stwierdzam o dziwo, że to dziwo do wujaszka Rudego podobne jest, tylko bardziej okrągłe jakby.
Za każdym też razem wywiązuje się między nami mała sprzeczka, bo Misia ma to do siebie, że sprzecza się z każdym, a najbardziej z Maćkiem,

który do perfekcji opracował swoją metodę nagabywania Misi.
I tak to się u nas kręci w oczekiwaniu na wiosnę. Trochę jeszcze leniwie, ale...

za 9 dni szał, czyli wiosna radosna.