Przyszła zima

Patrzę przez okno i oczom nie wierzę. Biały puch zalega wszędzie. Myślę sobie, co to będzie, ani działki, ani niczego.

Moi ludzie pojechali jednak na działkę, aby nakarmić moją mamę, która wciąż jeszcze przebywa na działkach,

ale jak wszystko dobrze pójdzie, to moi ludzie wezmą ją do nas na czas zimy :))
Ponadto ludzie jeżdżą dokarmiać ptaszki na działkę.

Rozwieszają karmniki, słoninki, aby ptaszki nie wyginęły czasem, bo co my koty byśmy bez nich zrobiły?
Nic nam tak nie polepsza humoru z samego rana, jak widok sikorki na balkonie. Miodzio.

Jaśki (gołębie) już się też zwiedziały, że stołówka otwarta, i przylatują. Nawet mają osobny karmnik, coby sikorek nie płoszyć.
Jak już się tak tych  ptaszków naoglądamy, to do garów zmierzamy, bo kiszki marsza grają, a  ludzie z pracy późno wracają :(  I co pozostało nam robić, jak tylko w garach buszować.

A jak już się najemy, to do głupich zdjęć pozujemy, jak to, hahaha, Maciek  w beretce,

ale z drugiej strony, czego się nie robi dla smakołyków :))

Paczka

Dostałem paczkę, była zaadresowana do "Lucek i reszta", i to nie byle jaką i nie byle skąd, bo od wujaszka z Ameryki i zawierała smakołyki :)) Nasz człowiek nam ją otworzył i pokazał zawartość. Z radości aż ogony podskakiwały.

Potem mogliśmy wybierać, które chcielibyśmy skosztować na początek.

Wybrałem serduszkowe, które okazały się

przepyszne. Maciek po nich nie mógł przestać się oblizywać,

a my z wujaszkiem Rudym domagaliśmy się jeszcze więcej.

Jednak zajadanie się cukierkami nie popłaca, bo wszyscy wylądowaliśmy przy trawce. Tak nas zmuliło, że trawka okazała się zbawiennym eliksirem na niestrawność żołądka.

Teraz ludzie wydzielają nam po kilka cukierków dziennie i basta. Na dłużej starczy, mówią, a i mdlić nas nie będzie po tych "słodkościach".

A jednak

No właśnie, w zeszłym tygodniu nie sprzyjała, a w tym już tak. Znaczy się pogoda. No i Maciek znowu pojechał.
Wrócił bardzo zbulwersowany, bo pod naszą nieobecność ludzie ucięli nasz ukochany konar i teraz będziemy musieli mocno się gimnastykować, aby wejść na drzewo czy na dach.

Maciek mówił , że jak to zobaczył, to aż oniemiał ze zdumienia. Na tyle, że aż japa mu się otworzyła, ale słowa nie popłynęły. Może i dobrze, bo mogłoby być niemiło.

Zamiast zajął się, jak mówi, podgryzaniem trawki wiecznie zielonej i wiecznie żywej :))

Aby nie było mi przykro, wdrapał się jednak na drzewo i obserwował sikorki, baraszkujące jak zwykle w karmniku.

Nie w tym karmniku, tylko w tym.

 

W tym drugim karmniku znowu robił koalę, ale bez skutku, bo sikorki już ten numer znają i na koalę nabrać się nie dają :))

My tymczasem, znaczy ja i wujaszek, bawiliśmy się w chowanego.

 A kiedy nam się ta zabawa znudziła, włączyliśmy sobie Shreka.

Shrek jak Shrek, ale te kocie buty i ten kapelusz.... marzenie. Może kiedyś i ja się takich doczekam, a wtedy im pokażę, kto tu rządzi.

Listopadowo

Pogoda wyjazdom na działkę nie sprzyja. Teraz na działce rządzą:

łosie

sikorki

i chochoły.

My siedzimy  w domu, ale się nie nudzimy... jeszcze.
Chowamy się po szafkach

albo wywlekamy z kosza ludzkie ubrania i po nich się tarzamy

lub puszczamy wodę w łazience.


Oczywiście wszystko to robimy pod nieobecność ludzi.
Gdy oni wracają, my się grzecznie bawimy

tudzież na drzewku sobie wisimy. Jak przystało na dobrze ułożone koty.

Dzień pamięci

W tym roku straciłem:

dziadka Kajtka

"ciocię" suczkę Maggie

brata Leona.
Cześć ich pamięci.

Potwór znowu

W tym roku, podobnie jak poprzednim, pojawił się u nas potwór. Najpierw zadomowił się na stole.

Maciek niezwłocznie się nim zainteresował. Co to, kto to i po co to tu jest? Nie uzyskawszy odpowiedzi, zawinął się i pojechał na działkę okrywać roślinki.

Tymczasem potworowi urosły "rogi"

i zszedł ze stołu na podłogę.

W zeszłym roku to się potwora bałem, ale teraz, kiedy jestem już duży, postanowiłem się z nim rozprawić, tym bardziej że zaczął kraść nam nasze myszy.

Szybko do niego doskoczyłem i w trymiga mysz wyciągnąłem.

Po czym zajrzałem pod berecik, czy aby żadna myszka się nie ostała,

 

a na koniec nagadałem mu, ile wlezie, i wysłałem z powrotem na stół, skąd przyszedł.

A ten w zamian ze złości postanowił świecić całą noc, bo myślał, że jak w zeszłym roku będę się go bał.

Ale nic z tego, potworze-kolego. Widziałem, że skończyłeś w słoiku.